Sooreh عبس
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ عَبَسَ وَ تَوَلَّىٰٓ
1به نام خداوند بخشنده مهربان؛ چهره درهم كشيد و روى بگردانيد.
أَن جَآءَهُ ٱلۡأَعۡمَىٰ
2كه چرا آن كور نزد وى آمد.
وَ مَا يُدۡرِيكَ لَعَلَّهُۥ يَزَّكَّىٰٓ
3تو چه دانى شايد او در پى پاك شدن باشد.
أَوۡ يَذَّكَّرُ فَتَنفَعَهُ ٱلذِّكۡرَىٰٓ
4و يا در برخورد ناگهان متذكر شده در پى پاك شدن بيفتد.
أَمَّا مَنِ ٱسۡتَغۡنَىٰ
5اما آنكه توانگرى را به رخ مردم مىكشد.
فَأَنتَ لَهُۥ تَصَدَّىٰ
6تو به او روى خوش نشان مىدهى.
وَ مَا عَلَيۡكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ
7فكر مىكنى اگر هم پاك نشود مسئول نيستى.
وَ أَمَّا مَن جَآءَكَ يَسۡعَىٰ
8و اما آنكه شتابان نزد تو آمده.
وَ هُوَ يَخۡشَىٰ
9در حالى كه از خدا مىترسد.
فَأَنتَ عَنۡهُ تَلَهَّىٰ
10تو از او تغافل مىكنى.
كَلَّآ إِنَّهَا تَذۡكِرَةٞ
11چنين مكن كه اين قرآن يك تذكر و يادآورى است.
فَمَن شَآءَ ذَكَرَهُۥ
12هر كس بخواهد از آن پند گيرد.
فِي صُحُفٖ مُّكَرَّمَةٖ
13تذكارى است در صحيفههايى ارجمند.
مَّرۡفُوعَةٖ مُّطَهَّرَةِۢ
14والا و پاكيزه است.
بِأَيۡدِي سَفَرَةٖ
15كه بدست سفيرانى نوشته شده.
كِرَامِۢ بَرَرَةٖ
16گرامى و نيكو.
قُتِلَ ٱلۡإِنسَٰنُ مَآ أَكۡفَرَهُۥ
17خدا بكشد انسان را كه چقدر كفرانگر است.
مِنۡ أَيِّ شَيۡءٍ خَلَقَهُۥ
18مگر خدا او را از چه خلق كرده كه به خود اجازه كفران مىدهد.
مِن نُّطۡفَةٍ خَلَقَهُۥ فَقَدَّرَهُۥ
19مبدأ خلقتش نطفهاى بوده كه بعدا او را در ذات و صفات و افعال تقدير نمود.
ثُمَّ ٱلسَّبِيلَ يَسَّرَهُۥ
20و سپس راه سعادتش را آسان و فراهم كرد.
ثُمَّ أَمَاتَهُۥ فَأَقۡبَرَهُۥ
21آن گاه دچار مرگ و سپس داخل قبرش ساخت.
ثُمَّ إِذَا شَآءَ أَنشَرَهُۥ
22و سپس هر وقت بخواهد دوباره زندهاش مىكند.
كَلَّا لَمَّا يَقۡضِ مَآ أَمَرَهُۥ
23آيا انسانى كه خلقت و تدبير و هدايت و مردن و زنده شدنش به دست خدا است شكر او را به جاى آورد؟ نه هرگز بلكه كفر و عصيان ورزيد.
فَلۡيَنظُرِ ٱلۡإِنسَٰنُ إِلَىٰ طَعَامِهِۦٓ
24پس انسان بايد به غذاى خود بنگرد.
أَنَّا صَبَبۡنَا ٱلۡمَآءَ صَبّٗا
25اين ما بوديم كه آب را به كيفيتى كه انسانها خبر ندارند از آسمان فرستاديم.
ثُمَّ شَقَقۡنَا ٱلۡأَرۡضَ شَقّٗا
26و سپس زمين را باز به كيفيتى ناگفتنى و به وسيله دانهها شكافتيم.
فَأَنۢبَتۡنَا فِيهَا حَبّٗا
27و در آن دانهها رويانديم.
وَ عِنَبٗا وَ قَضۡبٗا
28و انگور و سبزيجاتى.
وَ زَيۡتُونٗا وَ نَخۡلٗا
29و زيتون و نخلى.
وَ حَدَآئِقَ غُلۡبٗا
30و باغهاى پر درخت سر به هم كردهاى.
وَ فَٰكِهَةٗ وَ أَبّٗا
31و ميوه و چراگاه.
مَّتَٰعٗا لَّكُمۡ وَ لِأَنۡعَٰمِكُمۡ
32تا وسيله زندگى شما و حيوانات شما باشد.
فَإِذَا جَآءَتِ ٱلصَّآخَّةُ
33پس وقتى آن صيحه شديد آسمانى بيايد.
يَوۡمَ يَفِرُّ ٱلۡمَرۡءُ مِنۡ أَخِيهِ
34و روزى رسد كه هر كس از برادرش هم فرار مىكند.
وَ أُمِّهِۦ وَ أَبِيهِ
35و از مادر و پدرش.
وَ صَٰحِبَتِهِۦ وَ بَنِيهِ
36و از همسر و فرزندانش.
لِكُلِّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ يَوۡمَئِذٖ شَأۡنٞ يُغۡنِيهِ
37در آن روز هر كس آن قدر گرفتار است كه به ياد غير خودش نمىافتد.
وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ مُّسۡفِرَةٞ
38در آن روز چهرهها دو جورند چهرههايى نورانى.
ضَاحِكَةٞ مُّسۡتَبۡشِرَةٞ
39خندان و خوشحال.
وَ وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٍ عَلَيۡهَا غَبَرَةٞ
40و چهرههايى غبارآلود و اندوهبار.
تَرۡهَقُهَا قَتَرَةٌ
41كه ظلمت و كدورت از آن مىبارد.
أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡكَفَرَةُ ٱلۡفَجَرَةُ
42آنان همين كافران فاجرند.